مدح و مناجات با امام جواد علیه‌السلام
ای گـدای درگه احـسـان تو جود و کرم ز آسمان بـذل تو باریـده اخـتر چون درم عاشق روی تو را در دل هزاران مهر نور سائل کوی تو را صد آسمان جاه و حشم اصل دین خَیرالوری کهف التقی بَدرالدُجی جان حق نور الهدی ابن الرّضا خیرالامم مهر و ماهت وام بگرفته است از نور جمال اخـتـرانت سـجـده آوردنـد بر خـاک قـدم هم سما مرهون لطف بی زوالت هم زمین هم عرب مدیون جود بی مثالت هم عجم هم جـوادبن جـوادبن جـوادی وقت جـود هم کـریم بن کـریم بن کـریـمی در کـرم نکته ای پرسید مأمون در جوابش رازها گفتی از ابر و هوا و ماهی و امواج و یم پورِ اکـثم پیش لطفت از خجالت گشت لال خواست خود را افکند از شرم در چاه عدم در سنین کودکی از سوی حق بودی امام همچنان عیسی که در گهواره زد از وحی، دم دامن ریحانه از مهر رخت دریـای نـور عـاشر مـاه رجب از احتـرامت محـتـرم دم به دم باید زاشک شوق خود گیرم وضو تا زخون دل زنم بیتی در اوصافت رقم ای چراغ و چشم ده معصوم ای نور نهم زادۀ هـشتـم امام و هـفت گـردونت خـدم ای زشش سو پنج حس و چار ارکان و سه روح در دو گیتی زامر یکتا با نظامت منتـظم گر چه سر تا پای جرمم، تا مرا یاری چه باک گر چه پا تا سر گناهم، تا تو را دارم چه غم کیست مثل تو که در طفلی ز سرداران علم عـلم او گـیرد فـزونی نام او گردد عَـلـَم با هزاران حلَ مشکل در سنـیـن کودکی ریختی یکباره وضع قصر مأمون را به هم مور اگر حکم از تو گیرد ای سلیمان وجود تاج بستاند ز مأمون، سلطنت از معتصم مهر و مه دوآیتند از مصحف رخسار تو زان، خدا بر این دو آیت خورده در قرآن قسم سرزمیـن مکـه را بر کـاظـمـیـنـت التجا چار ارکـان حـرم را چار دیوارت حـرم آن که در راه تو از جان و تن خود نگذرد هم به جان کرده جفا و هم به تن کرده ستم جود تو جـود خـدا و لطف تو لطف خدا یـا جـــواد الاولــیــا؛ ای مـظـهـر الله اَتَـم هرکه هستم هرچه هستم هستیم مهر شماست با همین روی سیاه و دست خالی پشت خم تو همان جان وجودی ما همان جسم ضعیف ما همان تاریکی محض و تو خورشید قدم ای همه خورشید عالم تاب بر ما هم بتاب وا رهان از تیرگی و نور کن سر تا قـدم مهر رخسار تو نور محض و چشم ما ضعیف جود و احسان تو بیش از بحر و ظرف ماست کم هم به تو محتاج از صبح ازل فضل و کمال هم ز تو پـایـنده تا شـام ابد عـلـم و حکم هر که شد ظرف وجودش خالی از مهر شما پُر شود از آتـش خـشـم خـداونـدش شکم نار با تو می شود رشک گـلستان خـلیـل خُلد بی تو خانۀ درد و غـم و رنج و الم با وجود آن که از اعمال، دستم خالی است از ازل دانـستـه ام مهـر شما را مـغـتـنـم دین من عشق شما، آئین من مهر شماست گو که سازد دشمن کـافر به کـفـرم متّهم با تولاّی توأم دیگر به این و آن چه کار آن که را باشد صمد کاری نباشد با صنم میفروشم تا صف محشر به آب خضر ناز گر رسد بر کـام جـانـم از یـم جود تو نم جود تو بر جود و احسان و کرم داد آبرو مهر تو وحدت دهد بر گرگ و چوپان و غنم نـقـش پـای زائـرت در دیـدۀ (میـثم) بود بهتر از ملک عجم تـابنده تر از جام جم |